Ndërsa dukuria e parë, ajo e motit, është krejt e natyrshme, lidhet me dinamikën relativiste të ndërrimit të stinëve, dukuria e dytë është krejt e panatyrshme, lidhet me relativizmin dinamik të gjykimeve dhe vlerësimeve (kriza si krisje) që blushistët s’kanë përtuar të shtrojnë rreth letërsisë e funksioneve të saj, duke e zhvendosur “letraren” drejt një zone distopike - një hapësirë kundërletrare e sunduar nga ligjësitë e ligësitë (kakotopia e Bentham-it) e totalitarizmit, qoftë edhe thjesht estetik (ndërkohë që në faqet e Të jetosh në ishull s’është vetëm estetik). (RADIO KOSOVA E LIRË - Arkivi i dokument)

Testamenti i të parëve tanë që Blushi përpiqet të zbardhë artistikisht në formë Romani NUK është një Testament i profecive eskatologjike hegeliane të përplasjes finale dhe të fitores së njërit qytetërim mbi tjetrin. Nuk është një profeci distopike e tipit të Spenglerit, Fukujamës dhe të famëkeqit Hantigton mbi përplasjen e pashmangshme të qytetërimeve. (Revista Perpjekja)

Norma e standardit që nxori viti 1973, ishte në shumë aspekte distopike; mjaft e keqe të zbatohej në praktikë, duke varfëruar leksikun, e duke reduktuar dikotomitë gjuhësore, vetëm në dy lloje ekstremesh, bardhë e zi; e keqe/e mirë, e drejtë/e padrejtë, korrekte/jokorrekte, etj. Gjuha e Re (Newspeak) në novelën distopike oruelliane, kishte për synim të zhdukte Gjuhën e Vjetër (Oldspeak) (Pleiades:Literaturë)